این منم دنیا 

 منی که از خود من هم گریزان است

این منم دنیا 

منی که خسته و افتان بر زمین خود را می کشاند 

این منم دنیا 

منی که دیگر هیچ ، او را ارام نمیکند 

این منم دنیا 

منی که از او توده ای غم ،برزمین پای میگذارد 

به کجا روم 

در کدام کجاوه نشینم 

سر بر بالین که گذارم 

امید را در چه بجویم 

خنده ها کجایید که من را بیابید 

اشک ها کجایید که جاری شوید 

لب ها کجایید که بر جای انگشت قلبم بوسه زنید 

مردم کجایید تا من را ببینید 

این من که محکوم به هر چیزی هست جز بودن در هستی های واقعی

چرا بازوانی نیست تا آغوش شوند برای منی که افتان در این صحرای داغ زندگی خودرا میکشاند تا شاید بتواند سایه ای بیابد و لحظه ای بیاساید 

وای که مردم چه سختند 

وای که زندگی چه درد است 

وای که لحظه ها چه غم است 

و وای که این من ، چه می کشد 

کاشک درها باز شوند 

کاشک باران ببارد 

کاشک بادها بوزند 

کاشک سایه ها کنار بروند 

و کاشک خورشید زندگی بدرخشد 

اما حیف که خیلی زود زمان میگذرد و ما می مانیم و من 

منی خسته